Na mitoloxía griega, la Titanomaquia (en griegu antiguu Τιτανομαχία Titanomakhía, ‘Guerra de los Titanes’) foi la serie de batalles llibraes mientres diez años ente los dos races de deidaes bien anteriores a la esistencia de la humanidá: los Titanes, lluchando dende'l monte Otris, y los Olímpicos, que llegaríen a reinar nel monte Olimpu.[1] Conocer tamién como la Batalla de los Titanes o la Guerra Titánica. Ye confundida por dellos autores (como Ovidio) cola Gigantomaquia a pesar de les múltiples diferencies ente dambes.
Los griegos de la edá clásica conocíen dellos poemes sobre la Titanomaquia. El principal d'ellos, y l'únicu que se caltuvo, yera la Teogonía atribuyida a Hesíodo. Un poema épicu perdíu tituláu Titanomaquia y atribuyíu al aedo ciegu traciu Tamiris, de la mesma un personaxe llexendariu, yera mentáu de pasada nel ensayu Sobre la música una vegada atribuyíu a Plutarcu. Los Titanes tamién xugaben un papel prominente nos poemes atribuyíos a Orfeo. Anque namái se caltienen fragmentos de los rellatos órficos, revelen interesantes diferencies cola tradición hesíodica.
Estos mitos griegos de la Titanomaquia cayen dientro d'una clase de mitos similares presentes n'Europa y Oriente Próximu, onde una xeneración o grupu de dioses enfrentar a los dominantes. Dacuando éstos son suplantaos. Otres los rebeldes pierden y son totalmente apartaos del poder o bien incorporaos al panteón. Otros exemplos seríen les guerres de los Aesir colos Vanir y los Jotunos na mitoloxía escandinava, l'épicu Enuma Elish babilónicu, la narración hitita del Reinu del Cielu» y l'escuru conflictu xeneracional de los fragmentos ugarites.